El paraíso verde

Vroeg op, om 7 uur komt de bus om naar Santa Marta te gaan en daarvandaan direct door naar Minca. We hebben nog net tijd om de eerste pannenkoek van het ontbijt (ze bakt er zo'n 150 elke ochtend) in onze hand mee te nemen de bus in. En snel een whatsappje naar het thuisfront, dat ze de komende dagen niets van ons zullen horen. Het is een rit van 5 uur. In Santa Marta willen we een collectivo maar na 10 minuten hebben we geen zin meer om te wachten in de drukke shabby wijk vol auto/motorgarages op twee medereizigers om de rit mee te sharen. Dus we kopen de twee lege plekken ook en laten ons voor 10€ privé 45 minuten de berg op rijden. We passeren eerst nog een opstopping, mensen met jerrycans staan er te wachten tot ze aan de beurt zijn voor "aqua gratuite" uit een grote tank. Later horen we dat de rivier die de huizen van water moet voorzien volledig droog staat. De 25 miljoen van de federale overheid bedoeld voor andere watervoorzieningen is helaas 'verdwenen'. (Alle mensen die ik bevraag over de regering en het lokale bestuur geven een negatief verhaal). De weg omhoog is al snel "eenvoudig". Maar het uitzicht wordt steeds mooier, we zijn de vieze volle stad uit en uit de groene dichtbeboste omgeving duikt Minca op. Minca is een heel klein gehuchtje dat een minimale vermelding heeft in de Lonely Planet maar vriendin Ana heeft me verzekerd dat we naar Oscars Place moeten gaan. Vanuit het kleine centrum is het een kwartiertje lopen dus we nemen eerst net als de lokale brommerjeugd, in de plaatselijke snackbar een stuk kip met gefrituurde banaan. Ondertussen is het enorm gaan regenen, de eerste regen in 9 ! maanden dus dat de locals er dansend op reageren is wel begrijpelijk. Wij zijn iets minder blij want Oscars topattractie is de sunset vanuit de douche. We dalen een paadje af en inderdaad een kwartiertje later treffen we het huis van Oscar. Het ziet er super gezellig uit, heeft een dorm met twee stapelbedden en een paar hamaca's (hangmatten) in het huis. Alles is open maar het kan nog minimaler... een rieten dak in de tuin aan de rand van de berg waaronder vier hangmatten hangen. Simpel maar zó mooi. Een super plek zonder internet, zonder electra (alleen via een zonnepaneeltje licht om te koken, verder kaarsen. Zonder warm water maar wel met een douche die open is richting het dal zodat je met mooi weer een spectaculair uitzicht hebt, op de zonsondergang in zee. Het uitzicht is ondanks de zware wolken die in de bergen hangen nu al spectaculair. We zien nog net een glimp van de zee voordat het echt dicht trekt en we alleen maar grijs zien en héél veel regen. Dit is zo'n uniek plekje waar je, net uit de stad en het verkeer komend, denkt " wat moet ik híer doen?" om er na een dag niet meer weg te willen. Het is een jungle gebied maar met slechts een paar maanden regen per jaar. We vermaken ons lezend in een hangmat, doen een spelletje met de andere gasten en hebben een gezamenlijke maaltijd. Eten jullie met ons mee vroeg Oscar. Nou... niet echt een optie om naar het dorpje terug te lopen....

De volgend ochtend (vrijdag alweer) schijnt de zon, ik ben vroeg op en geniet van de stilte, de vogelgeluiden, een ezel, een haan. Het ontbijt is heerlijk, zeker het beste tot nu toe. We krijgen een grote schaal met warme havermout, granula, fruit en honing. Iets over de prijs op deze fantastische plek? ? We slapen voor 10€ pp, ontbijt 3€, diner 5€. Samen met Kathy, Ina en een local verliefd op Ina, maken we een jungle wandeling naar watervalletjes. Het water is door de regen van gisteren erg koud maar dat houdt ons niet tegen te zwemmen. Roos doet nog een stoere sprong van de rotsen in de waterval. Gaaf! Een mooie wandeling ook, behalve de aanval door de rode mieren die eenmaal beet in je voet of schoen, zich vasthaken en niet meer loslaten. Dat doet zeer!
Terug in Minca weet onze local gids waar je de lekkerste empanadas kunt kopen. Helaas, de rolluikjes zijn naar beneden. Tot wij komen, tien minuutjes dan zijn de empanadas klaar, vers en warm en lekker! Ondertussen drupt het en komt de door Oscar voorspelde regen er weer aan. Ook deze streek en dit dorp heeft lang geleden onder de strijd van guerilla's en paramilitairen. Er zijn sinds 2012 pas een paar hostals gekomen. Terug bij Oscars is het even droog en springen we het zwembad in. Op het randje van de berg is er een klein natuurbadje gemaakt waar kleine zwarte visjes in zwemmen die direct aan ons beginnen te knabbelen. Mooi, we zijn toch aan het vervellen, weg met die dode huidcellen.
De rest van de middag genieten we, ieder voor zich, van de rust, een boek, het uitzicht, niets doen, en op,het laatste moment hebben we ook nog ook vol zicht op de ondergaande zon, het is écht fantastisch mooi. 's Avonds een spelletje kaart bij kaarslicht en inmiddels wil Roos ook blijven hier, ook Roos geniet van off-line zijn ;)

De ochtend is helder met goed uitzicht op de grote stad Santa Marta waar we eigenlijk helemaal niet heen willen. Gelukkig gaan we alleen even onze spullen in een hostal opslaan om met minimale bepakking naar Nationaal Park Tayrona te gaan. Ook daar geen internet lieve mensen. Dus met een beetje mazzel posten we deze blog tijdens onze korte stop in Santa Marta ...