Ben ik in een film beland?

Een blog schrijven. dat blijkt nogal lastig vanuit Cuba. Het zogenaamde Intranet is hier redelijk wijd verspreid. Dat betekent dat het mogelijk is email te sturen en te ontvangen. Het internet is een ander verhaal.
De regering geeft alleen de grote hotels toestemming om internet te
gebruiken. En dan schijnt het ook nog erg traag te zijn. wie weet
duik ik wel een keer een luxe lobby in maar voorlopig ben ik
blij met de mogelijkheid om vanuit mijn casa een email te
sturen.
Ik mag dus alweer een mooie reis maken. Enthousiast gemaakt door mijn leraar Spaans heb ik deze keer gekozen voor Cuba. Isbel, mijn leraar is Cubaan en zijn passie is zo aanstekelijk dat ik mijn liefde voor de
Andes landen even laat rusten en in Cuba duik. Ik vind het afscheid
nemen van alle lieve mensen thuis zo moeilijk dat ik me
dagenlang afvraag 'waarom doe ik dit toch ? waarom zoek ik dit op?'
En dan is het zover, 9 december brengen papa en mama me weer naar
Schiphol. Na bijna 11 uur vliegen land ik in La Habana en met zes uur
tijdsverschil is het hier net vijf uur in de middag. Als ik mijn
mobile aanzet komt de sms van mama al binnen : ' ben je geland?'
Ik neem een taxi naar het centrum en heb al snel het idee dat ik in
een film terecht ben gekomen. Overal om me heen rijden grote gekleurde auto's, enorme bakken in alle kleuren. Zuurstok roze, baby blauw en alle tinten groen. De een nog groter en ouder dan de ander, soms braken ze zwarte rookwolken uit. Vaak zijn ze veel te vol geladen. Het valt al direct op dat Cuba niet het meest verzorgde uiterlijk als mode
heeft. De vrouwen zijn vaak te dik en hebben strakke lycra shorts om
hun dikke kont gespannen. Zou rijkdom hier nog van vetgehalte af
te lezen zijn ? Bij Casa Aleido wordt ik hartelijk ontvangen. Het huis
is nog meer kitsch dan de foto's al toonden. Grote aquaria met
gekleurde lichtjes, overal kunstbloemen en de muren, deuren en
plafonds zijn roze, geel en mintgroen geverfd. Maar de hoofdkleur in
gay friendly Casa Aleido is toch echt roze. Mijn bed is heerlijk wit
en ruikt fris gewassen en na een beetje douchewater (hoe waste ik
vorig jaar mijn haar?) lig ik even languit. Gelukkig koken Aleido en zijn crew hier in huis en hoef ik er vanavond niet meer uit. Voor 7 euro een diner met lobster nog wel, en hartstikke lekker.

Ik ga vroeg slapen en wordt keurig lekker op Nederlandse tijd 6.30 uur. Gelukkig zijn mijn brein en lijf nooit zo moeilijk met tijdsverschil dus ik draai me om en slaap de 6 uur tijdsverschil door. Zo dat was de jet leg, klaar mee! Er wordt een goed ontbijt voor me gemaakt met ei, ham, verse jugo, fruit en ik moet zeggen echt een goede kop koffie. Het zijn allemaal mannen die dit huis runnen en ze verzorgen me prima , alles is ook heerlijk schoon.
Mijn school is een behoorlijk eind weg in de wijk Miramar en ik moet er met een taxi naar toe. Gelukkig ligt Casa Aleido heel erg centraal. Op de hoek is hotel Inglaterra, het oudste hotel van Habana en er naast ligt el Capitolio. Dit is een exacte kopie van het Capitool in Washington alleen iets groter. Er staan allerlei soorten taxis klaar maar de fietstaxi lijkt me niks. Dat wil ik niemand aan doen, zo'n eind trappen voor mij. Ik aarzel om een coco te nemen, een soort tuktuk maar dan in de vorm van een kokosnoot. Misschien een gewone gele lada? Of toch..? Ik kies voor een enorme knalrode Chevrolet uit 1951. Hij ronkt en rijdt eigenlijk
best heel lekker. Voor 3,50 euro brengt hij me via de 8 km lange
boulevard El Malecon en zet me af voor het Sprachcaffe. Inderdaad van
een Duitse eigenaar dus met veel Duitse studenten. De school verwacht
me pas morgen dus schuif ik aan bij een klasje van twee gevorderde
studenten. Met zo'n kleine klas hoef ik geen priveles. Maar de
eigenaar verontschuldigt zich en biedt me de komende dagen een uur
extra priveles, dat wordt van 8.30 tot 13 uur les. We gebruiken de les
vandaag vooral om te praten en dat komt me goed uit om er weer een beetje 'in' te komen.Andere studenten raden me aan om met de veel goedkopere collectivo terug te gaan naar het centrum , slechts 70 cent.
Ik pers mezelf in de eerste autobus die langskomt en zweet peentjes met al die opgepropte mensen om me heen. Dan blijkt het niet eens een bus naar het centrum te zijn en ik wordt geholpen met overstappen. Terwijl ik sta te wachten op de volgende bus lukt het wel een broodje perro caliente (warme hond) te bemachtigen en een blikje fanta. Na anderhalf uur ben ik van school terug bij mijn casa en heb ik inmiddels besloten dat ik morgen een blauwe ofmisschien wel gele Chrysler uit kies :) Dan onderhandel ik maar iets beter... Met een schoon hempje, het is vandaag zonnig en 30 graden, en blote voeten in mijn (gelukkig toch mee genomen) sandalen pak ik de toeristenbus, zo,n bekende rode open dubbeldekker. Hij heeft een flink tempo en natuurlijk is de gids maar half te verstaan maar toch is het een hele leuke rit die een goed overzicht geeft van de verschillende wijken van Habana. Zo komen we oook op de plaza de la Republica waar de beroemde afbeelding van Che Quevara op een gebouw staat. Zijn afbeelding kom je trouwens overal tegen. Het klaslokaaltje heeft een 'statieportret' van Che zoals wij in overheidsgebouwen de Koning ophangen. Maar ook grote borden langs de straten met foto's van Che of van Fidel moedigen rechtvaardigheid aan en danken de helden voor de revolutie. Op de plaza de Armas verkopen de kraampjes vooral boeken en memoralia van Che. Zijn autobiografie schijnen alle basisschool-leerlingen als verplichte kost te krijgen. Ik blader door de flinterdunne 600 bladzijde en heb met ze te doen. Of zal ik hem toch kopen, en bewaren naast mijn Chinese Rode Boekje van Mao? Ik ben lekker uitgewaaid in het zonnetje tijdens de rondrit en wandel de beroemde calle Obispo op. Dit is duidelijk het
toeristisch hart van de stad. Barretjes met live muziek en een paar
souvenirwinkeltjes. Zoals door Aleido voorspelt wordt ik aangesproken
door een vrouw die vraagt om melk voor haar baby te kopen. In India was ik nog zo dom om voor een lokaal maandsalaris een pak meel te kopen voor een zogenaamde baby. Nu ben ik gewaarschuwd en trap er niet in. Bovendien krijgen alle babys en kinderen tot 6 jaar dagelijks een liter melk van de overheid. Een jonge man spreekt me aan, stelt zichzelf en zijn vrouw voor als muzikant en zangeres en wil me laten zien waar ze optreden. Ik loop mee het dichtsbijzijnde barretje in en realiseer me dat ook dit een truk is. Niet dat de bar onveilig is ofzo maar men drinkt graag op jouw kosten. En ja hoor, het leek zo vertrouwd, het was immers een leuk jong stel, of ik iets wil drinken en of zij dat ook mochten. Met een vriendelijk 'geen tijd' maak ik me uit de voeten. Ok , die herken ik voortaan ook...
Om zes uur is het donker en ga ik naar mijn casa.
Niets geregeld van te voren maar het is geen enkel probleem om toch
hier te eten en terwijl ik zit te tikken bereiden ze mijn diner. Het
ruikt goed. De tv staat op 'hard' en zo krijg ik nog iets mee van de
begrafenis van Mandela. Verder vooral soaps en een emotionele vechtscheidingsshow. Was John de Mol ook niet met zoiets bezig ?
De presentatrice fokt de boel flink op...

Nou lieve mensen, tot zover, mijn diner staat klaar daarna lekker
douchen en beetje in mijn tijdschriften lezen :)
Ik blijf tot vrijdag bij Casa Aleido, Geen idee hoe jullie deze mail
ontvangen , misschien via het adres van Aleido. Je kunt me eventueel
terugschrijven als je wilt. hoeft niet hoor maar ik ben ook benieuwd
naar jullie ;)