Life begins where your comfortzone ends

Dinsdag 29/7
" Een verslag maken van mijn dag, terwijl ik er gewoon zelf bij was", met een blik alsof ik iets héél raars vraag kijkt Roos me aan en ze gaat door met whatsappen...
En dat terwijl deze dag een kort stukje wordt want na de busreis (die wat langer duurde door een lekke band) kwamen we om 13 uur in San Gil aan. Hostal el Papillon blijkt een prima keuze, aardige eigenaren, gezellige leefruimte en een kleine maar schone kamer met fan. Leuke plek ook om met collega-backpackers te praten en wat tips op te doen. Het hostal kost 24€ per nacht voor een privé kamer. Het prijspeil hier in Colombia tot nu toe is laag, niet extreem goedkoop maar voor ons heel goed te doen. Een uitgebreid menu of een hamburger voor 6€, een heerlijk groot glas vers fruitsap (wel 10 soorten en alle combinaties voor 1,40€). Het busvervoer is goedkoop, 10 € voor een rit van 3 uur maar een taxi is best prijzig zoals de rit van 10 minuten naar de busterminal in Bogota voor 8€ . 's Middags relaxen we in het mooie stadspark waar een enorme diversiteit planten en bomen is. De stad San Gil is druk maar toch ook prettig, tegen een steile berg opgebouwd, dus we puffen wat af... Maar wel goed voor ons want het eten is te lekker om nog hoop te koesteren dat we afvallen deze weken...

Woensdag 30/7
Best leuk toch lekker aan het strand liggen...waarom dan toch op zoek naar adrenaline-shots?
Om 9 uur worden we opgepikt en met een half uurtje staan we hoog boven San Gil. Bij het outdoor-kantoortje staat een grote mangoboom die helemaal vol hangt met vruchten. Lekker! Zo uit de boom plukken, open maken en opeten. Alleen die lastige draadjes tussen je tanden ...
Als de tweede gids arriveert krijgen we een tuig om en helm op, dat voelt bekend. Dit hebben we vaker gedaan maar het blijft toch spannend zo in een nieuwe omgeving waar je het parcours niet kent. Het materiaal ziet er goed uit gelukkig. We beginnen met een kabelbrug. Bekend van bootcamp-circuitjes en de Ardennen. Kabel onder je voeten en ééntje boven je hoofd, alleen is de diepte hier indrukwekkender. Dan een zipline, hier noemen ze het canopying. Aan een kabel vanaf een hoog punt met een rotvaart naar beneden roetsjen. Dat gaat lekker! Dan klauteren we verder, weer een eind omhoog over de rotsblokken van een canyon tot we bij het punt van de vrije sprong komen. Dit is mijn zwakke punt ;) terwijl mijn kids lachend sprongen van 12 meter hoogte maken schiet de adrenaline door mijn lijf terwijl ik hier op een meter of 4 sta. Een rots, 4 meter boven een klein poeltje water en dan springen, wat kan daar nou eng aan zijn.... Het goede nieuws ervan is dat Roos en ik niet meer bijkomen van de lach als we later het filmpje zien dat onze gids van mij gemaakt heeft. Ongelooflijk toch dat ik dat zo eng vind.. Maar gedaan! En dan zijn we pas bij actividad tres... Nu komt het echte werk, Rapell en Torrentismo, oftewel abseilen droog en in een waterval. We staan weer bovenaan een rots maar deze keer wel 22 meter boven de 'grond' en laten ons aan het touw koppelen. Ondertussen vraag ik me af hoe we dit met onze kids hebben kunnen doen terwijl ze 7, 9 en 11 waren.... Of zou de jeugdige onschuld juist maken dat je met minder adrenaline boven de rand kunt staan? Voorzichtig laat ik me zakken, voeten plat tegen de muur, je gewicht laten hangen in het tuig en het touw rustig vieren. Het is weer even wennen en het eerste stukje werk ik veel te hard, er is immers helemaal geen kracht bij nodig. Wel gaaf! Als je eenmaal beneden staat. Bij de tweede keer, wanneer we in een waterval afdalen en na een stukje muur helemaal vrij komen te bengelen kan ik er weer van genieten, dat gevoel van vrijheid, zo zwevend aan een touw, het water klettert over mijn helm. Dit had nog veel hoger mogen zijn! Dan nog wat klimmetjes met touwen omhoog in de canyon en we zijn weer terug bij de mangoboom. Na alle stress en adrenaline zijn we nu helemaal Zen. Wat een heerlijk gevoel.
Terug naar het hostal en tijd voor de lunch voordat we om 2 uur weer opgehaald worden. De rivier is in dit droge seizoen te rustig voor onze raftingambities dus als het niet door het water kan, dan maar door de lucht. We gaan parapenten. En dat voor het eerst. 'Misschien halen we de start niet eens mam' terwijl we in een kleine soort Fiat omhoog racen. Langs ons weggetje staan koffieplanten, bananen-, citrus- en mangobomen en zijn tabaksvelden. De schuren hangen vol tabaksbladeren om te drogen en we maken een praatje en foto's bij de vrouwen die de grote bladeren één voor één met een enorme pen aan een touw rijgen. Als het touw vol is wordt het in de schuur aan de rekken gebonden om de bladeren 4 weken te laten drogen tot ze hun gedroogde bruine kleur hebben en heerlijk ruiken. Dan gaan ze in stapels naar de Morris fabriek. Prachtig die natuur hier!
Maar er komt een einde aan het weggetje en dan staan we op een klein plateau waar we vanaf gaan vliegen. Er komt net een donkere wolk aan en er vallen wat spetters en even hoop ik dat we helaas niet kunnen starten. Maar de wolk lost snel op en Roos is als eerste aan de beurt. Terwijl ik om een rustige vlucht vraag om misselijkheid te voorkomen wil zij graag hard met veel draaien. Nou dat krijgt ze! Tuig aan, staan, wachten op een goede wind en gáán. Dat ziet er gaaf uit en ze zweeft al snel hoog in de lucht boven het dal. Ik maak veel foto's en zie hoe ze van die snelle vrije val draaien maakt. Supergaaf alleen wel met een bleek bekkie en vies t-shirt als ze landt :) . Dan mag ik, nu nog meer gespitst op niet misselijk worden. Bang ben ik helemaal niet, wel spannend maar vooral leuk (en dan dat kleine sprongetje vanochtend...haha) . Ik geniet van deze hele rit, wel geconcentreerd op 'niet ziek worden'met blik op de horizon en maak selfies en filmpjes. Het uitzicht is fantastisch en het gevoel van vliegen ook, het plateautje waarvandaan we startten is klein en ver weg. Wat een ervaring!

Terug in San Gil gaan we onze vliegtickets halen. We hebben een reisbureautje gevonden waar we vanmorgen om half acht vluchten hebben kunnen boeken. Vrijdag vliegen we naar Medellin en op onze laatste dag terug vliegen naar Bogota. Fijn dat dit geregeld is want het alternatief voor deze vluchtjes van een uur zijn busreizen van 11 en 16 uur.